Netgedichten

netgedicht (nr. 32.678):

Triest

bliksemsnel verdwijnen je woorden
ze ebben weg als beeldsporen
achter de geslotenheid van je gezicht

ik durf het niet te vragen
wat je nu precies hebt gezegd
ook al verstond ik je niet zo goed

ik verloochen niets
maar ik heb geleerd dat
stenen en sterren niet opdringen
en bloemen stil zijn

de wind blaast mijn verlegenheid wel weg
ik geef je een knuffel en een zoen
dat blijkt voldoende om even
de droefheid opzij te laten gaan