Netgedichten

netgedicht (nr. 33.349):

Morellen

Kan nog steeds niet wennen,
getijden gaan vluchtig, ik vermijd
dat ik hang aan een onvoltooide tijd,
waar meisjes onbetaalbare kransen halen
uit de lentezon, getooid met gekleurde
linten, geschetste aquarellen van hun
vragen, waarin schuld en schande is
ontlast,toch zullen dragen, de kleine
danseressen op de spitzen, stelen
dansend madelieven uit gemaaide gras,
delen speelsheid met libellen naar
believen op een aards gazon,opgedragen
op glazen vleugels, vertellen de intiemste
geheimen in het struikgewas, waarmee de
zijden kousen in eerbaarheid zijn belast,
benen met schrammen door scherpe
doornen in het krieken van het licht,
zure morellen werden gedorst dan
zijn zouten tranen niet vermorst, had
men het bij het begin gelaten zoals
het was, opnieuw beginnen als dat kon.

Uit de bundel:
"Zure krieken en morellen "