Netgedichten

netgedicht (nr. 35.088):

Heuvels van heimwee

Donder en bliksem doorklieven
de eenzame regenavond
de schrijver denkt na
over het leven en de Indianen
de zomers in de wildernis
verlangen bij ’t zoete meer
galopperend met een fiets
over de heuvels van heimwee
struinde hij door de natuur
als een nozem
een eenvoudige puber
was hij vroeger niet vaak
voor Indiaan uitgemaakt
door zijn Oosters uiterlijk
en donkerbruine kijkers

de blanken hebben zijn hart verraden
ze zijn materialistisch en hebben geen geest
zelfs de Christenen zijn op stap gegaan

de blanken hebben mijn land gestolen
maar mijn trots zal ik nooit meer verliezen
ook al komen ze met vernieuwende bagger
en beweren ze dat ik niet kan voetballen
en wat ik zeg aan onzin grenst
zonder te weten waarom

ik zal de moed altijd houden
en in eenzaamheid verder gaan
over dat wat ons volk is onthouden
door blanken die we naïef vertrouwden
toen ze woest de heuvels beklommen

donder en bliksem doorboren
de nattigheid van de late zomeravond
de schrijver wordt weer wakker
uit zijn onschuldige heimweedroom
over de heuvels van heimwee

hij is vast geen Indiaan
maar een bewuste consument
aan zijn armoe reeds gewend
gewoon een hele trotse vent.