Netgedichten

netgedicht (nr. 35.252):

Schoothondje

het roofdier werd een trillende neuroot
een prooi voor rusteloze vrouwenhanden
soms gromt hij wat, ontbloot verward zijn tanden
maar meestal vindt hij vrede op haar schoot

ze maakt hem van geheimen deelgenoot
van smeulend vuur dat nimmer fel zou branden
de dromen die als wrakhout telkens strandden
al strelend wordt de trage tijd gedood

hij likt haar tranen weg en laat haar klagen
ze vindt voor haar verdriet een open oor
zijn wensen echter vinden geen gehoor
hij voelt een almaar groeiend onbehagen

hij is een reu, hij is een carnivoor
en wil beestachtig paren en gaan jagen