Netgedichten

netgedicht (nr. 35.568):

EIGEN VERBEELDING ONTMOET ZICH

In de tuin voor de bosherberg
verorbert een jongetje
traagsmeltende ijssorbet

bekijkt genietend
dat koude bijna lege glas
waarin het zonnige kroegraam
samen met wijde beuken
versnipperd wordt _ opnieuw gebeeld
door zonnige lichtvlekken:
een blinkend helder meer
de doorzichtige bodem
uit dun avondrood gemaakt
het ijle platinawater
wiegt drijvende eilandjes
van sterke heuvelgrond
vol tere dichte begroeiing
die onvatbaar verlangen bergt

wat hij reeds zag
bij bedacht beleven
eens na volwassen-zijn
hoopt te bezitten.