Netgedichten

netgedicht (nr. 37.127):

Uitgestorte liefde en Meer

Ik liet je liefde uitvloeien over
de duinen vanaf
mijn duin

Verzamelde vuil uit mijn leven
mijn tranen bleven steken in
mijn koele hart
hangen in de duinovergang
voor het zilveren licht
over de blauw grijze golven
gekamt met witte koppen

Tot ik eerst achteruit
dan vooruit dit
water verliet
mijn eigen
water de ruimte gunde

Me liet leiden door mijn lichaam
naar een vallei
zacht van het mos in alle kleuren groen
om me te laten verleiden door je lichaam
ooit
misschien

Me te laten verleiden door
de smalle kronkelpaden
van mijn leven
daar waar ze kruisen
de jouwe
meenemend de half verrotte plank
schilvers wit
de piepschuim resten
van een verleden

Daar langs geleid door
een onbekende kracht buiten mij

naar het rechte asfaltpad
als een bezopen gek
verzopen in zijn tranen

Het piepschuim brekend
in het heden
het verleden wegwerpend
in de duisternis
van het vuilnisvat

De avonddamp trekt
over de duinen
vergrijst de horizon
als mijn hart

Tot ik thuisgekomen
je mail lees