Netgedichten

netgedicht (nr. 38.264):

zon

verander mij in zicht geschapen
oogjes toe snavel vol zoethout
en de rest zijn veel morgen gezien

puntjes komen later in dit verhaal
moeder koost nog eenmaal
mijn gezicht schoon als toet

mondhoek fris in de wind
wat men liever vergeet
laat maar schoonheid

omdat verliezen schoon verliest
in de aarde en haar stem
in wolken ooit gelooft

behalve alles
ging mijn stem verloren
op een kust vol drap

verjaag de jaren uit dit kind
die schrijft zoals jij mij
ooit bemind heeft

dat is het verleden
met een mond vol
zon