Netgedichten

netgedicht (nr. 38.597):

onder de oppervlakte

zo mistig
en rooskleurig schoon
adem ik tot het laatste seizoensbeeld
je dromen in

soms weet ik het niet
hoe ik je lief of wegvegen moet
langzaam verslijt mijn stem
achter gevallen doeken

en is dit gevecht
voor jou voor mij
geen kunst

echter zucht me een helder landschap
en ik kus de poëzie onder het blauwe licht
welterusten slaap wel
rust zacht in de duinpan van ons tweelinghart