Netgedichten

netgedicht (nr. 40.117):

"Aureooltjes"

Klasjes kinderen rennen uit
school,parapluutjes werpen
schaduwen over zon en regen
en in het aureool van het
verleden, door met hun praatjes
de hemelen te bewegen wordt alles
gewist, boort hun schaterlach
miljoenen kleine gaatjes in de
plassen die aan het asfalt kleven.

Ver van de moraal van schaamte
in een boetelicht over werelds
arsenaal, steeds gelijk maar dan
wel in een andere taal, kleeft
verontwaardiging als stroop aan
een langdradige verhaal,de prijs
is vaak te hoog, het nieuwe
hoofdstuk van hun waarheid is
voor later tijd, maar is minder
zwaar in een nieuw gedicht.

‘ Kinderen zijn geen eigendom maar
aureooltjes van licht, waarin een
oneindige wijsheid brandt ’