Op weg naar eindeloos

ik verpoos nimmer meer
in een diepe gedachte
dat gaat allengs aan mij voorbij
een vierend touw slingert thans
met eeuwige bewegende beelden

of draagt een haast uitgerekte veer
mij nu doorheen het verleden,
de mij toegevallen wonden en weelde,
doorzakkend naar een verlengde diepte
en traag terug langs gestapelde ramen
van verlangens en tranen van weleer

zo vergaat de dag in fasen
van even zijn en vertekende dromen
waarbij niet is gezegd
dat de dood zich hardhandig
nu al naar mij uitstrekt

wellicht is het meer ontbinden
waarin werkelijkheid wordt opgewekt
en vrijheid vanaf heden
alles vanzelf laat komen

het is vragen verstaan
zonder de weg te moeten duiden
het ademen losjes laten gaan
langs onverharde paden

en ik geen behoefte meer heb
om antwoorden in te luiden
soms enkel nog om de geest
van ballast te ontladen

ik verpoos nimmer meer
in diepe gedachten
weet enkel dat de nacht
mij ooit zal boeien

of de morgen nog komt
is slechts hoop in
mijn aards verwachten

ontwaken

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.3 met 23 stemmen 300