Netgedichten

netgedicht (nr. 42.047):

Permeabel

Ik trek de onkunde naar me toe – (krank)zinnig
zoals je een kapot geknuffelde knuffel,
koude krentenbol, kater of aspirine
nog wat dichter naar je hoofd brengt om troost
te bekomen.

Verdwijnen.
Vergaan. Vergeten worden.
Wegsterven in onbemind gemis.

Je ogen perforeren – pees na pees – mijn lijf
longenlangzaam, laconiek, zelfs zenuwachtig
alsof dit lichaam
een nooit verzonden liefdesbrief is
waarin je geen schrijffouten durft maken.

“Postzegels zijn kostbaar” hoor ik je nog
aan de wind vertellen.
Je laat me los.