Netgedichten

netgedicht (nr. 46.263):

draadloze zegen

beschut in ons warme huisje
met buiten harde wind en regen
waait de internet verbinding steeds weer uit en aan,
als een vlammetje reikend naar de draadloze zegen
maar mijn humeur gaat langzaam
en grondig naar de maan

had ik niet voor negen euro negenennegentig
één gigabyte gekocht
voor de verbinding met heel het al en zijn sterren?
waarom staat die hier dan voortdurend op de tocht,
blijft mij bit na bit
de toegangspoort versperren?

het lijkt of heel m'n hoop
in dat glanzende schermpje ligt besloten

hebben zij dan toch gelijk,
mijn minder gelovige huisgenoten ...?