Netgedichten

netgedicht (nr. 46.316):

Geketend

mijn ziel spiegelt zich
aan hedendaags licht
van de verloren oceaan

in den beginne was er zicht
wazig weliswaar
nu, scherper

doch vaker en dieper
ervaar ik
de kleur van nieuwe maan

ook al is de aarde
vol van monden,
kent het ontelbare
wouden met handen

een mens wordt
ongevraagd heengezonden,
is aldoor verdwaald

en als enkeling,
ontegenzeglijk,
aan zichzelf gebonden

Schrijver: julius dreyfsandt zu schlamm, 27 december 2012

julius.dreyfsandt.zu.schlamm

gmail.com

Geplaatst in de categorie: filosofie

leven

3.0 met 9 stemmen

267

Er zijn 7 reacties op deze inzending:

Naam:: Pama
Datum:: 29 december 2012; De structuur spreekt uit ongebondenheid en maakt de ziel vrij, mooi gedicht.

Naam:: Quicksilver
Datum:: 29 december 2012; Kent het ontelbare wouden met handen, wauw wat een prachtige zin Julius! Heel mooi verwoord.

Naam:: Hilly Nicolay
Datum:: 28 december 2012; De mond die spreekt, de hand die reikt, maar toch...
het eenzame in onszelf ontmoeten...

Naam:: LadyLove
Datum:: 28 december 2012; Mooi opgaand in eenzaamheid van 't moment, dwalend door de mist, zich realiserend dat hij al is dat hij bezit.

Naam:: Irmlinda de Vries
Datum:: 28 december 2012
Email:: irmart140xs4all.nl; Dit is wat je noemt poëzie! Heel mooi Hans.

Naam:: lykele zwanenburg
Datum:: 27 december 2012; De wereld is te veel
Het leven is te vol
Je bent te weinig

Naam:: kerima ellouise
Datum:: 27 december 2012; eenzaamheid bijzonder mooi verwoord.

Geef je reactie op deze inzending: