Netgedichten

netgedicht (nr. 46.562):

Wijze veerman?

Berustend water in de nacht,
gedroomde woorden van
een andere oever, waarop
duizend wilgen wachtend
op het laatste veer.

In hun knoesten ruizen
schakels, illustere kettingen
van de tijd, uit het zicht van
bestemmingen, die op donker
licht hun horizon bevrijden.

Gedachten glijden onder mijn
boegbeeld door, contouren van een
vage symboliek en schuurt de kiel
over ondiepten, voorbestemd zich met
de ziel van de wereld te moeten meten.

In de tragiek van hun losgeslagen
ankers, vermommen hel en hemel
zich tot een nieuwe zaligheid, ook als
zee en oceaan elkaar verslinden zullen
metaforen zichzelf weer vinden.

Waarbij uitersten de grenzen bepalen tot
waar ik leven mag, bevaar ik de gaten
uit de beurs van alle vragen, waarvoor ik tol
betalen moet, waardoor mijn eeuwigheid zal
schijnen, tot een wijze veerman mij overzet.