Netgedichten

netgedicht (nr. 47.089):

standvastig (2)

In deze uitgestorven kustplaats
vastgenageld in het zand
zie ik hoe je ongenaakbare
met roest bedekte lijf
de beukende golfslagen
onverstoorbaar incasseert.
Het tandenknarsen van de tijd
het wassende water
de tartende zeewind
weten niet van wijken
ze maken je gestaalde hoofd
koppen kleiner.
Een albatros landt zwijgend
op je hoofd.
Niets en alles beroert je.