Netgedichten

netgedicht (nr. 47.951):

Maatbeker van herinneringen

Waren het mijn oude vrienden of
de schaduwen van ongrijpbare
taferelen uit het verleden die
mij de rust niet gunnen om uit
de zwarte veren van nacht het
jeugdig elan te herbeleven?

Zijn het de gedeelde beelden ontstegen
uit de zoekgeraakte schimmen, die zich aan
het gemoed klampen, in een laatste poging
zich van het duister te ontdoen, zich aan het
licht van morgen te laven en uit de eerste
zonnestraal een glorieuze dag te spinnen,
het ongewisse te weerstreven om de
aangeboren angsten te overwinnen?

Zal uit het spectrum van dauwdruppels
de eerste traan worden geboren, die een
nevel trekt over herkenbare gezichten,
omlijst van wat de liefde en tijd ons bracht,
gekroond door de doornen van ongelijkheid,
gebundeld uit het stof van rechtbesef, wortels
van een ander erfgoed, wat nog komen moet?

Of is alles reeds gewogen en opgehangen
aan de dubbele ringen van onzekerheid,
broos en sterk gemixt door gewichtloosheid
in een maatbeker van het collectief
geheugen waaruit we allen drinken,ooit
verschenen in onafgemaakte dromen?

De nacht is een reiziger, die zijn
mantel over de aarde sleept om zijn
sporen uit te wissen.