Netgedichten

netgedicht (nr. 47.987):

Veiliger haven ?

Het glijdt uit de gedachten
in het ruime water, de ziel
waarvan de kiel al vroeg werd
neergelegd, gebreeuwd door
jarenlange boeien, brullend in
een wisselend tij en waar een
scheepsadem aan de wallenkant
z’n stemgeluid langzaam en
gestaag z’n weg laat vloeien.

Vloten vol schaduw ebben weg in
flarden mist als de vlotten zich
traag voortbewegen door de
polders langs het jaagpad zover
men ziet, als ware het de eind
bestemming, draaibaar aan het
tijdse wiel, als de veerman mij
komt halen gevormd uit de schoot
van het moederland.

Teksten zo uit de klei gerukt,
zuchtend in het kreunend riet,
geschoren en gebundeld in één
hand, dan waant het vertrouwen
zich in een veiliger haven, waar
het laatste anker is opgehaald,
de tol werd uitbetaald, omdat
er niets meer te vrezen valt.