Netgedichten

netgedicht (nr. 48.533):

Afscheid van tante Gusta

met mijn wimpers als een sluier
en mijn ogen op een kier
probeer ik om haar wereld
in te kijken
de bloesems lijken witter
en het gras blijvend bedauwd
de zonnestralen gaan nog langer lijken

haar bijna blinde ogen
hebben alles zacht gezeefd
de koude kiezels hield ze
netjes buiten
het einde van haar wereld
was het hekje van de tuin
haar horizon begon achter de ruiten

ik koester nu haar lach
om onze kinderpret van toen
onze verhalen die een
wereld voor haar bouwden
ik streel haar stille handen
die zo zacht zijn als haar hart
en die papieren portefeuilles voor ons vouwden

in de groeven van die handen
rust een leven op de tast
lief klein vrouwtje zo eenvoudig als ze was
achter haar gesloten ogen
zijn de bloesems eeuwig wit
en de dauwdruppels als zilver in het gras