Netgedichten

netgedicht (nr. 49.242):

Mooie Nel.

Er kwam een nieuwe leerling in de klas.
De meester had het al verteld.
Toen kwam zij binnen op hoge hakken,
een fee, de klas was diep ontsteld.

Ze was oogverblindend, zoals je maar eenmaal ziet,
mooi, maar ook onbereikbaar ver, verheven.
Gewone jongens zoals wij zag zij niet.
Had zij ons ooit meer een keer aangekeken.

Na schooltijd wachtten wij haar op,
vroegen of ze mee ging fietsen,
maar ze keek smalend op ons neer.
We waren niets, ze liep ons zo voorbij.

We keken haar verslagen achterna,
zagen hoe ze in een auto stapte
waarin ze wegreed. Nooit kwam zij terug.
Wij bleven achter, diep bedroefd.

Jaren later kwam ik haar weer tegen
in de rosse buurt in Amsterdam.
In 't valse licht van rode lampen
herkend'ik plotseling haar stem.

Ik was ontsteld toen ik haar zag staan
in lingerie, op hoge hakken
in de deur waar mannen binnen gaan.
Mijn droom viel toen in duizend scherven.

Ze was zo lelijk als de nacht,
zwarte kringen rond haar ogen,
een schorre stem, een dranklucht om haar heen.
Ik huilde, 't sprookje was gelogen.

Mooie Nel, wat is er met jou gebeurd,
wat is er van je terecht gekomen.
Niemand kijkt je nu nog aan.
Je leek zo mooi, ik mag weer verder dromen.

Mooie Nel, Mooie Nel, je was zo mooi.
Mooie Nel, Mooie Nel, je was zo mooi.