De blues van de mol.

Er was een mol die wel eens wilde weten
wie hem 's ochtends op zijn kop had gescheten.
Hij vroeg de geit: "Heb jij dat gedaan?"
"Nee," zei het dier, "dat komt niet bij mij vandaan.
Poepen op die manier kan ik niet.
Ik poep ronde keuteltjes zoals je ziet."

De mol die dus wel eens wilde weten
wie hem 's ochtends op zijn kop had gescheten,
ontmoette in de wei een paard.
Hij vroeg de knol kalm en bedaard:
"Is dit jouw werk?", maar 't paard legde zwijgend
een hele taart van paardenvijgen.

Hij trof een koe en vroeg het stomverbaasde beest:
"Ben jij misschien die onverlaat geweest
die mij dit op mijn kop heeft gedrapeerd?"
"Nee," zei de koe, "nu ben je verkeerd.
Poepen doe ik zo" en kledder, klodder, klats,
daar lag plotseling een grote flats.

Verder op zijn tocht kwam hij een varken tegen.
"Heb jij dit misschien op mijn kop gelegen?"
"Nee,"zei het varken, "dat is niet mijn ding.
Ik poep alleen maar als ik zing.
Dat doe ik zo." Er klonk gerommel en gereutel
en daar lag plotseling een verse keutel.

De mol vroeg het aan nog een aantal dieren,
aan de vogels, de kippen en de mieren,
maar geen der beesten had er schuld.
Toen schoten vliegen hem te hulp:
"Wij weten namelijk wie het heeft gedaan.
Het is de hond van slager Van der Zwaan."

De mol ging toen op zoek naar 't hondenhok.
Daar lag de dader te dromen van een bot.
Hij klom vervolgens stil op 't dak
en heeft de hond toen op zijn kop gekakt.
Zijn wraak was zoet, vervuld met trots en zeer voldaan
is de mol daarna weer ondergronds gegaan.