Netgedichten

netgedicht (nr. 50.394):

Turijn - Milaan

vanuit een half glazen geleide bolide kijk ik naar de koude kant

betonnen wormen kruipen over zwarte paden - met witte streepjes
ze zijn al gevuld met stromen heersbeestjes

doorhangende lijnen spannen van paal naar paal
naar paal, de grond is bevroren wit

laagjes water plaveien hun pad naar de Po
altijd vooruit altijd lager
van glinst’rend naar brede glans

lachend kijk het massief vanuit de hoogte toe,
de scherpe tanden stralen wit
maar het onderlijf blijft verborgen
in pluizige rokken van grauw gele mist

weer is de vlakte langzaam voor de zon gedraaid
het is morgen, weer is de dag zoals zij was

en de bergen in de verte houden de vlakte vlak -
of de heersbeestjes dat nu lief vinden
of niet ...