Netgedichten

netgedicht (nr. 50.409):

Wolken kunstsneeuw

Koud en onvruchtbaar
als de polen wordt mijn
glazen aardbol
gevuld met winterlicht, in
de draaiende bewegingen van
de mooiste wensen ontkiemt
het noorderlicht.

Wolken kunstsneeuw
drijven behoedzaam
binnen, het zijn de
souvenirs van openbaringen,
gebloesemde herinneringen van
een laatste rustplaats aan
de buitenzijde van mijn
minuscule wereld.

Achter glas verdeelt de tijd
zijn stralende rust, dekt met
stilte dit tafereeltje toe en
draait de aarde door in de
psalmen van de lage landen
gewassen in een vroege toegift
van een aanstormende lente.