Netgedichten

netgedicht (nr. 52.222):

Doorschijnend zand

Er is een licht door de noorderwinden aangespoeld
een krans van schuim stift de lippen van het avondrood
haar grond gemarmerd, de honger is gestorven, de dood
gewit met kokosmelk , de lach ontbloot in elk kindergebit

Daar worden mensen door de zonnegod aangeraakt
regeren trommels waarin de mensen de krijgskleur tonen
de vervoering een gezicht krijgt in de tooi van regenbogen,
een permanent lied dat kiemt op de lende van de vulkaan.

Gewortelde in de voeten van de levensoceaan, een ode
aan vergeten goden en op de longen van de wind en aan
perkamenten wijzen in de as van vliegend vuur, schimmen
die elkaar in geblinddoekte spiegels omarmen

de aarde kiert door de magma van haar vruchtbaarheid
brengt spijzen op de plank en ook van niet ontdekte plagen
de oude magiër tekent de toekomst in de dauw van morgen
koudvuur ontvlamt achter de wimpers van de zondeval .

In dit getijdewerk van gesmolten sterren ontspringt
de geest van de ongeboren telgen, daar verrijst een
onsterfelijke eiland in het geloof van doorschijnend
zand, aangedreven door wolkenschepen.