Om steeds weer uit te vinden.

In het vruchtvlees van verwachting
licht een boodschap verankerd
een harde kern die achterblijft
bevestigd in half versleten
pitten van herinneringen, als
de eerste geur of zoen van vrouwen
waarvan ik de naam ben vergeten

de ontmoeting uit de schaduw
die wortel heeft geschoten, uit
de spiegel vertakt het zich,
komt tot ontluiking en blad na blad
zich zelfstandig openvouwen
waarop iets anders geschreven staat

in het middelpunt van dat erfgoed,
vernieuwt de wind in iedere oogopslag
waaruit een wereldwoord tot stand komt
als vaste vorm als hoopvol, zich laat herschrijven
met zijn gewicht zichzelf hoopt uit te vinden en

mijn mond en pennen doen verstommen.

Mijn mond en pennen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.7 met 3 stemmen 66