Als de lente verzaakt
ze gaat
steeds vroeger,
zonder licht
gedachten
verzwaren
het ademen
de lach zwicht
voor verleden gevaren
terwijl de ziel
bij voortduring dicht
in lettergrepen van pijn
in het heden leven
blijkt ooit te zijn
in dromen blijven zweven
welke angst beleven
en morgen
ja, is er een morgen
die voor haar mag zorgen
is het doek te zwaar
voor jouw schouder;
ben je bij mij niet geborgen
wordt mijn kracht, holle macht
mijn liefde een steen des aanstoots
veranderen mijn oren
in een lange schacht
waar kwelling enkel op
kwelling wacht
goud smelt soms
bij koude
regen bevriest vaak
door uitzichtloos verdwalen
ga maar vroeg
ga maar
ik hoop dat een diepe slaap
weer-zin doet verschralen
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/julius_dreyfsandt_zu_schlamm
Schrijver: julius dreyfsandt zu schlamm, 13 juni 2015
Geplaatst in de categorie: emoties
Morgen, ja misschien morgen zal de zon ze warmen.
Ik vind het een prachtgedicht.
Voor wij aan de winter toe zijn moet er nog heel wat water naar zee stromen ;)