Netgedichten

netgedicht (nr. 57.923):

Een huid van lavendel?

We dwaalden om te vinden
met z’n tweeën alhoewel
we apart vertrokken waren
we raakten elkaars harten aan
het doel de geur in een moment

ontdaan van gepolijste
materie en van willekeur
dorstig grind ontlokte zinnen
uit elke tred, iedere kiezel werd
een vloeibare film van pixels

samengebracht tot één fragment,
zinnebeeld als decor op het
fluwelen doek van de nacht,
we zochten naar de duizend
vensters van lichtzinnigheid,

gevonden in de magische
paringsdans van elk mens
en dier, ondeelbaar tijdloos
houdbaar ongeacht de strijd
het moest zo zijn dat wij als

reizigers die de glans van
toeval deed verbleken, een
oceaan van onvoorspelbaarheid
uit haar wakend oog welt een traan
als liefdevolle bezinning van

wederkerigheid, daar ligt de kiem
van schoonheid, een dialoog die wij
tot wilsgebied hebben verklaard

er was toen alleen de huid
van lavendel om ons heen.