Netgedichten

netgedicht (nr. 58.727):

Opslagcapaciteit

Benijden doe ik ze, die mensen
die zich alles herinneren
alsof iets gister is gebeurd.

Als ik de krochten betreed
waarin ik gedachten, gevoel,
belevenissen heb verstopt

zoek ik me een ongeluk, in mij
is altijd alles kwijt, en verdwaalde
op verloren sporen.

Geuren, kleuren, een paar woorden
is al wat bleef, de rest verdween,
God weet waarheen.

Soms komt wat is vergeten, in
een dagdroom voorbij, of glinstert
in de verte vaag bekend,

tot mijn brein in het schijnsel
van een moment, plots verlicht
zich in een herinnering herkent.