Netgedichten

netgedicht (nr. 59.875):

Wijze Domheid

Zo Dom te zijn als Utrecht, Trier of Keulen
zo stevig vastgenageld, zo alleen
te staan, bereid je af te laten beulen
door wind en kou en regen, stil als steen

Je hoofd een koepel met twee hemisferen
de binnenwand van engelen bekleed
waar het gezang weergalmt, het exulteren
van heel de schepping die zich heilig weet

Zo dom: geen redenering, geen gedachten
zo zonder zelfbesef, zo transparant
geen oordeel; onbevangen af te wachten
een ledige passant in niemandsland

Immuun en onbereikbaar voor verzinsels
Onwrikbaar dom voor slimme hersenspinsels