Netgedichten over discriminatie

netgedicht (nr. 109):

De Koerdische vluchteling

Schrijver ben ik - was ik - ben ik
Mijn pen geworteld in Koerdistan

De uniformen pakten mij op
Rukten mijn snorharen 1 voor 1 uit
Al waren het woorden tegen hen
Sloegen en spiesden mij met stokken
om er een punt achter te zetten

Een zin kende ik niet meer
Ik schrééuwde VERWARRING uit

Nu woont mijn bewerkt lichaam
in een ver en vreemd land
Daar noemt men mij een vluchteling:
Mijn gedachten geraakten niet weg
Zij bleven sluimeren rond de bergen

Helpt een luchtbrug om ze te voeden?
Hongeren naar gerechtigheid!