Over een schilderijtje

Buurvrouws oude vader van louter dochters
schilderde er één:
vrouw, zwarte spencer over witte bloes
boek lezend
met een tevreden lach,
rust op haar gelaat.

Buurvrouw ging verhuizen
't schilderij stond bij de grijsbak
op een avond laat.
Mijn dochter, kennend tante van haar buurvriendin,
nam het doekje mee en hing het in haar keuken.

Na een aantal jaar verhuisde zij
't schilderijtje had ik nergens meer
zien hangen aan een muur

Onlangs is ze weer verhuisd,
en vroeg of ik het schilderij hebben wou
of bij de kringloop brengen zou,
of bij me in de schuur

Ik vond het eigenlijk te mooi.
Vertelde het mijn vroegere buur
dat 't bij mij was weer
We kregen de slappe lach.
Zij zou die dag zus vragen of ze het nog wou.
Ik hoorde niets meer,

Het stond maar bij me,
'k nam het tenslotte mee
naar het atelier
van mijn schilderlerares,
die voor hergebruik soms doeken wit
Deze vond dit ook te mooi.
Nu gaat zìj verhuizen en gaf me het terug.

Voor ik het weggooide
liet ik buurvrouw dit gedichtje lezen
dat 't geen zooi,
maar dat 't haar vaders werk,
haar zus' lach en haar rust vermag.

Ze kwam het halen aan de deur
en zei ''t is te mooi'

portret

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 483