Netgedichten

netgedicht (nr. 70.296):

Uiteindelijk komt er een morgen…

We kunnen er niet omheen. de wereld
verdient een nieuwere uitgave, ook voor
voor het vluchtigste met een niet ervaren
camouflage, van het aardse overmoed,
taboe een kus of omarming waarvan we
als vanzelfsprekend hebben afgestemd.

Geen macht meer over dit proces, al in een
simpele omhelzing wordt het ademhalen gestuit
niet meer kan wat uit het vluchtigste in de kiem
ontstaat, in begin heel vaag, wordt de uitbraak
niet geremd, kan overslaan tot wereldbrand,

waar uiteindelijk iedereen aan aandeel
in zal moeten nemen, de tijd zich dood en
onszelf door omstandigheden als een stofkam
door onze haren strijkt , door verandering
in onvoorspelbaarheid uit luxe gevoed.

Hoeveel nachten moeten we nog delen
voor we verder weer veilig kunnen sluimeren
ontwaken uit de reflectie van de overvloed
dat raakt ons na een ongekende lange incubatietijd,
onszelf maar ook het klimaat wat beter maakt ?