Netgedichten

netgedicht (nr. 70.442):

Al-ster een hemel is

Zij stonden kaarsrecht met tranen in gevecht,
tijd is lang gespaard dat was wel haar aard.
Het leken wel zegeltjes voor in een der zegelboeken
uren plukte zij die uit alle denkbare hoeken.
Ja tijd is lang genoeg gespaard dat was haar aard.

Ook dat wat de tijd wellicht zelfs stil kan zetten
waarmee je juist ‘men’ met het overleven kon besmetten.
En het hele huis daar ruikt nog werkelijk naar haar
heus waar vanuit alle naden en kieren en het hout
klinken woorden stout en lief van deze hartendief.

Zouden we ze ooit weer zien bij de hemelpoort
zal ze onverstoord daar tijd door gaan brengen,
als het de onze zal wezen mettertijd met vlijt
ons binnenhalen om te voorkomen dat wij verdwalen.
Al-ster een is wacht ze ons vast op in die ene nis.