Netgedichten over school

netgedicht (nr. 104):

Schoolfoto

Ik herken mij niet op de foto.
Dus wordt het wegstrepen: een spel dat
mij geboren liet worden
omdat ik het heb overleefd.

De jongen rechts voor op zijn hurken
stopte briefjes in mijn zak.
Die daar met beugel dook na schooltijd
op mijn bagagedrager en hield me vast.

Het meisje met de schildpaddenbril
pikte de mooiste pen die ik had.
De tweeling - ze lijken niet - gaf geld
voor elke keer dat ik hun brood opat.

Op slaapfeestjes van het
kind met de bolle wangen proefde ik het
lekkere speeksel van een
man. En die lange op de voorgrond, genadeloos

gepest heb ik haar! Schoot
zandkluiten op haar af, wild,
zodat ze - anders dan thuis -
niet raakten. Ik speelde het na.

Leraar Jan was modern toen.
Maakte grapjes omdat hij,
als enige ooit, me geloofde.
Het meisje met de blauwe

plekken, waar is ze toch? Het was zomer,
met iedereen in vrolijk kort, zonder
mouwen en met geknipt haar.
En dan zij op rubberlaarzen, in lange

broek en coltrui. Ongekamd. Ik vind haar
stoer, ze lacht niet. Dat
doet ze nooit, dat springt van haar af.
Ik ken haar niet. Dat moet ik zijn.