Netgedichten

netgedicht (nr. 71.122):

In essentie ongeneselijk?

Wij als lijdend wezen
een gekneveld beest
achtervolgt door plagen
die het lichaam of
de ziel belagen, kan

niet terugvallen wat is
geweest, de kam van
selectie die waart rond
de stap in mutatie
van onszelf waarin

de grens al werd bereikt
maar de rek eruit die
knapt, uit het gewin
gestapt, geen steen om
onder te schuilen en uit

een nieuwe huid te kruipen
een ander aanzicht geeft
om bederf met scherven
te lijmen, paniek om
verworvenheden in te

ruilen, valt niet te rijmen
blijft bij de oude essentie
die zichzelf niet geneest.