Netgedichten

netgedicht (nr. 71.979):

Droogte

die je mond samenplakt
oppermachtig
over je wereld heen zakt
je zwetend rood en ingekakt
aan je lot overlaat
met nergens koelte
nergens schaduw in de straat
zonder hittebestrijding
er is geen bevrijding
kleuren zijn dor en vaal
alles dood, droogt uit totaal
in mijn droom
in de warme nacht
fluistert een stem zacht:
trek je terug in die binnenste ader
diep onder de aarde
daar blijf je gezond
daar verdort niets
blijven kleuren bewaard
blijft alles behouden
wordt alles gespaard
geef de wereld prijs
die hopeloos verdort, verdroogt
al het water uitgeloogd
een harde korst blijft
wacht onder de aarde
in die binnenste ader
op een betere tijd