Netgedichten

netgedicht (nr. 72.460):

Herfstblad

Opgetogen en dronken van vrijheid,
weet ik dat mijn tijd gekomen is.
Ik tuimel en ik val, bestemming onbekend,
nagewuifd door hen die nog blijven mogen.

Het korte afscheid van de kalende takken
Even heerlijk zweven in de grote leegte.
Los van de boom aan wie ik was ontsproten,
zal ik straks in herinnering vervagen.

Nog plak ik mij krampachtig vast aan neon glimmend asfalt,
wil ik daar een goede indruk achter laten.
Maar reik ik niet verder dan een filigreine afdruk,
als het kanten kleed van de herfstbruid.

Terzijde geschoven door de novemberwind,
rijpt mijn teer skelet spoedig door kille winterhand.
Breekbaar lig ik daar, doorzichtig als glas,
wachtend tot ik zal worden weggeveegd.

Want ik weet dat mijn tijd gekomen is.