Netgedichten

netgedicht (nr. 74.904):

Geheimzinnig.

Ik zie twee gele ogen opdoemen uit de duisternis.
Een spiegelbeeld van de kern van zijn.
Een schaduw valt over het laatste restje licht.
Een groot zwart gat.

Het is een vos die mij aankijkt.
Neerslag klatert op mijn gezicht.
Mijn ziel is doordrenkt van angst.
Wat wil hij van mij?

Diepe smart laat een leegte achter.
Het aardse bestaan van zich ontdaan.
Alles is onzeker.
Wanneer de laatste woorden klinken.

En wanneer ik langer kijk.
Naar de gele ogen van de vos.
Zie ik een glimp van vertrouwen.
Wat mij rustiger maakt.

De wind vertelt verhalen.
Over de komedie van het leven.
Toch blijf ik hier.
Ongeduldig wachtend.

Totdat ik uit een droom ontwaak.
En zie het was maar spel.
Van het gepijnigde brein.
Die mijn diepe zijn laat zien.

Maar dromen zijn bedrog.
Ja toch?