Netgedichten

netgedicht (nr. 75.691):

Vaccinatiestraat

Ik zie een pandemie de straten legen,
angst en onmacht beheersen het land,
het R-getal stijgt, krant na krant;
ik kan er niet meer tegen.

Er staan nauwelijks nog files op de wegen,
die wandelen nu langs de waterkant;
ik spreek slechts collega’s die, vierkant omrand,
over het beeld van ‘zoom’ bewegen.

Ik had deze eenzaamheid nooit verwacht;
dit verdriet, door afstand verborgen,
nu alles op instorten staat.

Maar ik heb ook al bij mezelf overdacht
dat we ooit, eens, misschien al wel morgen,
weer domweg gelukkig zijn, nà de vaccinatiestraat.