Netgedichten over planten

netgedicht (nr. 102):

Ode aan de boom

Hoe vrij en onbelemmerd jij langskomend seizoen
beantwoordt zodat je telkens in een nieuw jasje wordt gestoken
Het begint allemaal in lente met knoppen van waaruit blad en bloem ontstaan
terwijl de dagen worden gevuld met baden onder een (ont)wakende zon in licht en warmte.

Zomer brengt vreugde terug waarbij ik een lach op
het gezicht ontmoet en schoonheid glinstert tot in kleinste details
tot wanneer een veranderlijkheid en veranderbaarheid van herfst jou benadert
Outfit krijgt meer aardse vormen, inhoud meedeint op golven van heimwee en melancholie.

Wanneer winter is gearriveerd in stad en land, kan je
onmogelijk jouw kale en neerhangende armen maskeren tegelijk
zien zij helemaal treurig en zielig eruit, maar bovenal is het de plaats waar prille
creativiteit en inspiratie verborgen zitten die bij het geringste moment weer zichtbaar worden.

Zo gaat tijd in tempo, maat en ritme voorbij waar jij ook
allerlei gevoelens deelt, emoties uit naar nadenken op wat komen zal
Verder wordt elke storm getrotseerd door ongekende sterkte van kracht en macht
want alles bij elkaar genomen heb jij een uitdagend leven van waar einde nog niet is geschreven.