Flamboyant
Heden ten dage waar licht knokt
tegen donkerte en blaren dwarrelen
naar vaste bodem
lijkt het dat ook ik ga schuilen
om mijn ziel weer te ontwaren
Niet dat ik in de vroege mist
geheel zal opgaan
ook in mij is een terugtrekkende beweging
een tocht naar binnen
waar in afscherming de dood rijpt
naar winterse termen
en mijn gedachten doelloos zullen zwermen
Een herhalende tred van groeiend sterven
ogenschijnlijk een pas op de plaats rust
tenware het flamboyante
voor een wijle in slaap moet worden gesust
Deze kracht zo natuurlijk en gewoon
is sterker dan mijn speelse geest
toch vertel ik mijzelf morgen,
met weemoed weliswaar,
hoe de zomer is geweest
Zie ook: https://www.youtube.com/user/dreyfsandtzuschlamm1
Schrijver: julius dreyfsandt zu schlamm, 4 november 2022
gmail.comGeplaatst in de categorie: filosofie
leven 2.0 met 3 stemmen 
75
75
Geef je reactie op deze inzending:
Met de herfst komt de rust.
De winter verstilt.
Totdat het verlangen naar het voorjaar ons weer parten speelt.
Een mooi gedicht.