Netgedichten

netgedicht (nr. 78.405):

Herfststilte

De dood speelt geen theater met de stilte
zeg maar niets meer is nu bittere ernst
en alles wat er toe deed is fout gegaan

alsof heimwee speelt met het vergeten
liedjes veranderen door een aai van de wind

de herfst heeft nu zijn eigen heilzame stilte
je slaapt niet, je bent niet herrezen
je zweeft ergens rustig en sereen
in de gedachten van herinneringen

komt soms nog bij me in bed
ik heb de lakens verschoond
met dat grote gebaar om te bedelen
alsof je zelf geen handen hebt

en in het schrijven geen gedachten kunt verbergen
door die kleine handelingen van vrede
hou ik het zweet op mijn voorhoofd vroom
beleef ik de stille liefdesarbeid in een droom

laat me alleen, alleen met al mijn verdriet
de herfst kent nu alle talen van eenzaamheid.