Netgedichten

netgedicht (nr. 80.819):

Klets

Een geile rijder schaatst
in mei van leven

op water waar de zon mee kaatst
een scheve.

Haar is het om het even
in de tijd haar hier gegeven

moet zij nieuw leven geven.
Veile dozen gaan niet over rozen.

Een hongerende roofvis zag het schouwspel graag
'Paar maar, heus het mag, op of in een lege maag.'

En dan een klots. De hap
was plots, een fractie van een tel

want veel heeft een schaatsenrijdersstel
niet om het lijf al was hij stijf

en zij klets nat van moederschap.
Even later klinkt - ver weg - een pets, gesnater.

Nog geen kringel krast het stille water.
Hun beider leven was maar even

en een heuse waterkater
het grimme lot

van snode sater en in spe mater
die gingen pissen buiten pot.