Netgedichten

netgedicht (nr. 81.291):

De Dwingende Dagen

Daar gaan ze onze dagen
Ze palmden allengs ons leven in

Ze begonnen er aarzelend aan
Tegenover een klein wezen
met een immens speels ego
kwamen ze nietig weifelend
schoorvoetend aan de deur kloppen
We hadden er niet altijd tijd voor

Daagse geldingsdrang doet ons groeien
Kleine mensen worden gestaag groter
Blijven een tijd hangen en krimpen
De dagen nemen nu onze tijd over
Alleen als het volle leven blijft boeien
kunnen we in verwondering bloeien

We speelden ermee, nu zijn wij hun speelbal
Wanneer zijn onze uren zo gekrompen
Ooit zeepbellen voor een kinds bewustzijn
gleden ze bont waterig van ons af
Nu worden we vliegen in een dagenweb