Netgedichten

netgedicht (nr. 83.487):

SPEELTUIN IN NEVEL

Eenzaam zoekt een kind door het vage wit.
Om hem heen wenken stille dingen:
"Hier klinkt vandaag geen joelen of zingen;
we kunnen je opbeuren met vrije rit."

De kleuter springt op: "Gelukkig, ik zit!
Die schommel zwaait al wilder, in kringen
door de koele lucht. Kramp wil in me dringen.
Wat een druk in mijn maag, borst en gebit!"

Duizelig sluipen tussen wip en klimrek,
terwijl het klamme vocht langzaam verdwijnt.
Zon ontwaakt, streelt schuchter de kromme nek:

"Het rijk, voor jou alleen, wordt door mij verkleind.
Kameraadjes komen onze vreugdestek
verwarmen en verwijden zonder eind!"