Netgedichten

netgedicht (nr. 84.725):

Sneeuwklokje

Er was er eens... een sneeuwklokje
Een bloempje teer en wit
Die wil zo graag de lente in
Moe van de winterzit

Een winter koud en nat en grijs
Ze hunkert naar de zon
Oh als die maar eens schijnen ging
Oh als dat maar eens kon

Zo'n dag waarop je warmte voelt
Van gouden zonnestralen
Waarvan je weet dat het bestaat
Niet enkel in verhalen

Maar echt die stralen voelen
Dat kent sneeuwklokje niet
Dus blijven klokjes hangen
Gewenteld in verdriet

Tot op een dag de zon toch schijnt
Haar blaadjes zacht verwarmen
Fier komen klokjes overeind
Haar mooie zon omarmen