Netgedichten

netgedicht (nr. 84.890):

De fluit van Pan

Ik hoorde de fluit van Pan
en mijn bloed ging sneller stromen,
mijn huid begon te tintelen, en
ik kreeg vreemde, duistere dromen,
een intens verlangen
naar een Gehoornde God
die mij de zijne maken zou,
zijn wilde dans mijn levenslot;

Ik opende mijn armen, mijn hart,
ik opende mijn hele wezen, wie
zich vol overgave aan Hem geeft
hoeft liefde noch leven te vrezen,
hij tilde me naar grote hoogte
en legde me toen teder neer,
beminde me gepassioneerd tot extase
en daarna nog een keer;

Zijn Wezen vervult mijn wereld,
Zijn adem zijn lentebries en herfststorm,
de zomerzon Zijn warme koestering,
Hij geeft wouden, weiden, akkers vorm,
vult meren en zeeën met Zijn zegen,
heel de levende natuur laat zich lezen
als Zijn heilig boek:
Zijn wereld vervult Mijn wezen.

Laat ons dus dansen,
laat ons lachen, drinken, vrijen,
laat ons, in Zijn naam,
onszelf en elkaar verblijen;
dans door je lichte en donkere dagen,
dans tot je niet meer dansen kan,
dans, want waarachtig leven
is dansen op de fluit van Pan!