Netgedichten

netgedicht (nr. 85.001):

Bellefleurenbomen

De wind van verre moessons en passaten
weet niets van winterlast en lentebaten
hoort geen gefluister in katrines bomen
daar ruist hooguit iets in haar struikgewas

het pimpelt in pastelgetinte dromen
waar 's ochtends in de bellefleurenbomen
een marter klimt en otters in de plas
zich met de rugstreepzandpad laten horen

het wiekt en wuift er, 't zindert in het gras
als ware zij de mei van herman gorter
in maartse buien zonder vest of jas
jaar in jaar uit die gangen der seizoenen

Nu klopt de lente weer aan haar portaal
niet hard maar zacht het zweijmelt allemaal
als dan de zoon van helios de zon
apollo met zijn gouden stralenkrans

als silver lining aan het front verschijnt
hult zij zich in een mum in een laurier
en zoekt haar tederheid in hemelwolken

met copy paste plakt zij dezelfde woorden
in moerstaal jaar na jaar in eendre tinten
als genmutatie van natuurakkoorden

nooit wordt hij rood, die blauwe pimpernel
nooit eens iets tropisch, weer dat ijle aura
van tere stille lentefluistering...
Kom op katrina, hou eens op en zíng!