Netgedichten

netgedicht (nr. 85.090):

spel

Ik sta op Barteljorisstraat,
het is donker en ik ben alleen.
Toch is het licht nog om me heen
en hoor ik drukke kinderpraat.

Met Haarlem ben ik vaak wel blij:
het Spaarne blinkt, Frans Hals lacht aan;
graag wil ik er wat langer staan,
maar dobbelsteen rolt weer naar mij.

Een moederstem: ‘kom jongens, stop’.
Na nachtzoen, plas en levertraan
en benen die naar boven gaan,
zit opblijfavond er weer op.

Ik trek mijn fijnste dromen aan
en stap dan in mijn warme bed
en vóór ik droom, hoor ik nog net
Sint Bavo zijn welterusten slaan.