Netgedichten

netgedicht (nr. 85.456):

Spraak

De zon spreekt tot ons met licht,
waar de bloem geur en kleur belijdt
en de hemel met sneeuw en regen dicht.
In de tempel van ’s Werelds heiligheid
huist een drang, ontembaar, onstilbaar,
de stomheid der dingen te doorbreken;
om in woord, kleur, klank en gebaar
het geheim van het Zijn uit te spreken.
Schoonheid wil uit vele bronnen stromen,
worstelt woordeloos naar openbaring
in de wereldgeest, in kunst, in dromen,
in de eeuwige menselijke ervaring.
Naar spraak verlangt alle Leven;
ritme en vorm, vlak, lijn en toon
bezweren het doffe, stomme streven,
bouwen de zinnen een steeds hogere troon.

Door kleurrijke bloemenpracht,
door dichterlijke woorden en zinnen
verinnerlijkt zich de scheppingskracht
die nooit eindigt, maar altijd wil beginnen.
Daar waar tonen woorden kleuren,
waar liederen klinken, kunsten leven,
dáár wordt de zin van alle gebeuren,
van de hele Schepping vorm gegeven.
Want elk vers, elk boek, elke dans,
en elk schilderij is een onthullen;
een nieuwe poging, een nieuwe kans
de eenheid van het Leven in te vullen.
Om deze eenheid binnen te gaan
daartoe lokt de muziek en poëzie;
om de scheppings veelklank te verstaan
volstaat te zien wat ik gespiegeld zie.
Wat verwarrend scheen in het begin
verschijnt helder aan het slot dit gedicht:
wolken regenen, bloemen lachen, alles heeft zin;
het stomme spreekt en het duister geeft licht!