BEGRAVEN IN TERMIJNEN

her en der zijn er al stukjes
van deze dichter
achteloos ter aarde besteld
stukjes uit mijn neus, achteloos gesmeerd onder schooltafels
pluisjes borsthaar, in bedden geplant
van korte hormonale dansen
schoen met gaten, gaten in alles

zoals foto's van rotte
kiezen en tanden,
zijn al met pensioen en met de huidige
technologie niet meer te ontcijferen
gedachten als wind over de velden
kreten in de leegte.
nagels, haren, gedachten
je bent al half vergaan en verspreid
terwijl je nog op aarde loopt

veel rekeningen staan nog open,
zullen nooit worden betaald, maar
ook niet afgesloten

je leeft slechts voort in digitale
dossierkasten schadeclaims,
en langs kadekanten

waar patatzakjes zich plakken
onder losse hakken
in het zand
en zelfs in andere werelddelen liggen nagels
van jou in bed
(fuckvakantie)

vreemdelingen,
die even op elkaar lagen,
zonder woordenboeken samensmelten
smelten, zweten en paren persen,
als aardlagen naar de essentie van energie en
transitie tussen aardlagen van eenzaamheid

een digitale footprint van jewelste
nalatend voor niemand.

... Een melancholisch gedicht over vergankelijkheid, zo kan je het wel samenvatten...

Ik moest eigenlijk slikken om mijn eigen gedicht, maar ik ben er wel tevreden mee. Ik zit soms lang te ploeteren op een tekst, alhoewel ze soms ook heel snel komen, en dat is helemaal geweldig. Dus ik heb vandaag veel gedaan, en nu kan ik heel happy eigenlijk naar buiten, prachtig zo 's avonds in de zomer.

Het gedicht gaat dus over melancholie, dat alles vergankelijk is, vooral je eigen leven en belevenissen, die ook, alhoewel her en der digitaal bewaard, zoals foto's van je gebit, van de tandarts die reeds lang met pensioen is, en je tanden ook, door niemand, of ja, niemand nog zullen worden bestudeerd. Maar dat had je natuurlijk begrepen, ook zonder uitleg. Het gaat ook over dat je nooit echt contact kan krijgen met een ander, en ook dat ons hele leven al heel snel vergeten is, maar gek genoeg heel lang in archieven, albums, nota's, her en der bewaard zal worden. Net als dat je onbewust overal ter wereld stukjes van jezelf achterlaat, letterlijk en figuurlijk.

Maar het gaat ook om de vorm. Dit is een lyrische, maximale stijl, zover ik weet.

Tegenwoordig schrijf ik vaak maximale gedichten, terwijl vroeger ik de Nederlandse minimalistische stijl, die heel precies is en eigenlijk een soort perfectionering, aanhing. Oftewel: maximale gedichten schrijven zich sneller, lol.

Of gewoon maximaal minimaal doen, of minimaal maximaal doen, of het maximale uit het minimale halen. Of minimaal het maximale doen. Nu zijn de Max-grappen op.

Ik vind sowieso de titel niet goed. Ik wilde eerst VERGANE FOOTPRINT als titel. Deze titel vind ik wat te serieus, en het is niet correct. Dan had het moeten zijn: BEGRAFENIS IN TERMIJNEN of BEGRAFENIS IN DELEN, of iets dergelijks. (Omdat het ook gaat om stukjes info en DNA en geschiedenis dat gedeeld wordt.)

Ik schrijf trouwens tegenwoordig ook columns op nederlands.nl, en beschouwingen en verhalen op nederlands.nl. ...

Biografie van deze schrijver

digitale footprint her en der verspreid levend begraven

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 8 stemmen 117